(ไม่มี)ที่มาของศรัทธาในหัวใจ

ก่อนจะหลับใหลไปในค่ำคืนที่รุ่มร้อน
จำได้ว่าอ่านบทความ "ที่ราบในขุนเขา"* ค้างอยู่
ที่ว่าค้างอยู่ หมายความว่า อ่านไป 5 รอบแล้ว
...แต่รู้สึกเหมือนไม่ได้อ่าน... !!!

!!!O_O!!!

รู้สึกคล้ายคนไกลฝากข้อความผ่านคุณพ่อ**มา
และบางข้อความ รู้สึกเหมือนกำลังโดนคุณพ่อตำหนิอยู่บ้าง

อาจเพราะความต้านทานในจริตต่ำ...
บางอย่างก็เข้ามาทักทายได้ง่าย...ง่ายมากเกินไป

ขณะที่รัตติกาลกู่ก้องคำรามร้องเรียกชัยชนะแห่งค่ำคืน

การหลับใหลแม้ลึกล้ำกลับยังแพ้พ่าย บนย่างก้าวหนทางเก่าที่คุ้นเคย...

บางอย่างปรากฎ...แสดงตัวชัดเจน แจ่มแจ้งอยู่ภายใน

แท้จริงแล้ว...อาจไม่แน่ใจนักกับสิ่งที่จะเกิดขึ้นในบางห้วงขณะ

เสียงหนึ่งเรียกร้องอย่าเพิ่งด่วนสรุป...

หากคำพร่ำภาวนาขอให้บัวภายใน ต้านกระแสธารแห่งจริตต่ำและอวิชา

ให้ได้ตื่นรู้...แลเพียรจนกลายเป็นบัวที่จักพ้นน้ำเข้าสักวัน

เป็นมากกว่าความต้องการใดๆ ของหัวใจเคยเพรียกหา

...ชัดแจ่ม จัดเจน ลุ่มลึกและก้องดัง...

บัดนั้นคล้ายพันธะสัญญาแห่งสัจจะพรั่งพรูเงียบๆ อยู่คนเดียวภายใน

"ข้าจักถาโถมให้สิ้นแรง เพียงเพื่อตามหาว่าแท้จริงแล้ว.. จันทร์วางเงา***อยู่ที่ใด"
(Msg Sent To: My Flowers; MaMMaM)



ที่มา:*บทความ "ที่ราบในขุนเขา" ของ อาจารย์เสกสรรค์ ประเสริฐกุล
ตีพิมพ์ในนิตยสาร ฅ.คน ฉบับเดือนพฤษภาคม 2551



**คุณพ่อ : วันหนึ่งจะมาแนะนำให้รู้จัก...แล้วจะรักเอง



***
"ทะเลอยู่ในหยาดฝน

ผู้คนอยู่ในตัวเรา

ที่ราบอยู่ในขุนเขา

จันทร์วางเงาอยู่ที่ใด"

บทประพันธ์ของ อาจารย์เสกสรรค์ ประเสริฐกุล
(ได้รับแรงบันดาลใจมาจากคำสอนของท่านนัท ฮันห์ + ท่านพุทธทาส)