แค่ฝันร้าย

ตอนนี้สิบแปดนาฬิกาสองนาทีตามเวลาในประเทศไทย
และเวลาเดียวกันนี้ของพรุ่งนี้..ฉันก็คงไม่ได้นั่งอยู่ที่ทำงานอย่างเคย
เมื่อชีวิตมันต้องเดินทางเมื่อความต้องการมันต้องเดินไป..ต่อไป

เหมือนชีวิตมันหมุนวน
หลงทางเดินไปแล้วก็กลับมาที่เดิมเป็นแบบนี้ซ้ำ ซ้ำ ซ้ำ ซ้ำ
เจ็บแล้วเจ็บอีก ก็ไม่จำไม่พอยังอ้อยอิ่ง ยังยื้อกันไป

มีคำถามมากมายที่ไม่มีคำตอบ
แต่มันก็คงไม่สำคัญเท่ากับการที่ฉันยังคงกดดันตัวเองอยู่เสมอ...ตลอดมา

..ความรัก..นับวันจะทำร้ายฉันเขาไปทุกที
และฉันก็โง่เองที่ปล่อยให้เธอกระทำได้อย่างไม่ยั้งมือ
คำรักที่เธอพร่ำบอกกับฉัน..ก็คงไม่ต่างกับที่เธอบอกกับเค้าความรู้สึกที่มีให้กัน..
นับวันมันคงจางไปทุกทีๆ

คำรักจากปายวันนั้น..สำหรับฉันมันยังชัดเจนไม่เปลี่ยน
แต่เธอก็คงดีแค่พูดไป..

รักของเธอมีจริงหรือเปล่า
รักของเธอไม่มีจริงหรอก..ใช่มั้ย
เมื่อทุกอย่างมันชัดเจนขนาดนี้ก็คงไม่มีเหตุผลใดที่จะต้องยื้อกันต่อไป

เมื่อคนที่ถูกเลือก..ไม่ใช่ฉันนั่นก็ไม่เป็นไร
ก็ดีแล้วที่เราจะไม่ต้องมีกันและกันแล้วเริ่มเดินออกจากชีวิตกันไป

คล้ายไม่เคยรู้จัก..คล้ายไม่เคยรู้ใจ

อยู่ตรงนั้นเธอก็คงมีความสุขดี
ก็ขอให้มีความสุขดี
ขอบคุณในคำพูดจากปลายสายที่ทำให้ฉันเลือกที่จะก้าวต่อไป
..ชัดเจนและก้องดังให้เจ็บในหัวใจ..

..โทรมามีอะไรครับ จะให้ช่วยเหลืออะไร..
เมื่ออีกคนอยู่ตรงนั้นเธอเลือกที่จะทำร้ายฉัน
ซึ่งก็นึกไม่ออกว่า..นี่ถ้าไม่รักก็ไม่รู้จะเรียกว่าอะไร
เธอก็ไม่อยากเสียเค้าไปเหมือนกันใช่มั้ย
ฉันก็เอียนตัวเองที่จะร่วมแบ่งผู้ชายกับใคร
อะไรๆที่ให้ไว้ ก็ขอคืนให้ไปไม่ได้มีอะไรเป็นอะไร..ฉันแค่ไม่ต้องการ

ฉันมาช้าไป และวันนั้นเธอก็ไม่ได้รอ
และในความเป็นจริงก็ไม่รู้จะหาปาฏิหาริย์มาจากไหน
ที่ทำได้ก็คงต้องปล่อยให้มันเลยผ่านและจางไป
เธอเสียใจ..ฉันเองก็เสียใจ

อีกไม่นานมันก็คงเลยผ่านไปปล่อยให้มัน..ผ่านไป
ขอให้มีความสุขกับสิ่งที่เลือกขอให้เป็นแบบนั้นจริงๆ
ขอโทษนะที่ทำให้ชีวิตวุ่นวาย ขอโทษ

คงไม่มีความจำเป็นใดๆที่เธอจะต้องเข้าวนเวียนในหน้าโพรไฟล์นี้ทุกๆสัปดาห์อีกแล้ว
เอาเวลาตรงนี้ไปรักและดูแลในสิ่งที่เลือก น่าจะเป็นการดีกับชีวิตมากกว่า

เพราะฉันกำลังจะไม่จำอะไร
เพราะทุกอย่าง..ก็แค่ฝันไป..
..และฝันร้ายๆ ก็คงฝันได้แค่ไม่กี่คืน..