ยังรัก

..วันนี้ฟ้าสวย..
เมื่อวาน..ฟ้าก็สวย
ทั้งที่ฝน..ตั้งเค้าทมึนอยู่ในใจ
ก็ยังอดชมความโดดเด่นของวิถีฟ้าไม่ได้

ฉันไม่ได้เขียนไดอารี่มาสักพัก
ก็ตั้งแต่กุมภาฯที่ผ่านมา
และไม่ได้อัพบล็อกมาครบปีพอดิบพอดี

เนิ่นนานแต่รวดเร็ว

บางครั้งเขียนไม่ออก
บางครั้งเป็นเรื่องของเวลา
แต่บางอย่างเป็นอะไรที่เขียนไม่ได้
และบางอย่างก็อยากจำกัดไว้ให้อยู่ในพื้นที่ของหัวใจ

หากเวลาจะผ่านเลยไป
หรือแม้ว่าอะไรๆ จะถูกลืมเลือนไปด้วยความต่างของชีวิต
ความเป็นไปไม่ได้ความรักและคนรัก
หรือบรรดาเงื่อนไขต่างๆ ที่เราตั้งขึ้น รวมถึงคนอื่นตั้งให้
ฉันเองก็อยากบอกให้รู้วันนี้และตรงนี้ว่า
...เรื่องระหว่างเราที่เกิดขึ้น...
ไม่ว่าจะเป็นตอนไหน
วันไหน หรือวินาทีไหน
...ฉันตั้งใจ...และขับเคลื่อนมันไปด้วยความรู้สึกข้างในที่มี

ขอให้เธอได้รับรู้ในเรื่องราวของเรา
ว่าฉันตั้งใจ...
ไม่ใช่เพราะเธอเหมือนเค้า ที่เรียกความรู้สึกของฉันคืนมา
จริงๆ แล้วก็ไม่รู้จะอธิบายเหตุผลยังไง
ในเมื่อบางทีมันก็มีแต่ทฤษฎีที่ไม่ได้มีเหตุผลมาประกอบ
เมื่อวันนี้...ฉันก็ยังรักเธออยู่เหมือนเดิม

เมื่อถึงทางแยก
เราก็ควรต้องแยกทาง
เราฝืนมันต่อไปไม่ได้ ไม่ไหว
ฉันอยากกอดเธอให้แน่น แล้วบอกว่าฉันเจ็บเหลือเกิน
แม้มันจะเป็นการกระทำที่เห็นแก่ตัว
แต่ฉันก็ควรต้องทำใจ

ฉันอยากให้มันถึงวันที่ฉันวางใจได้ดีในเรื่องของเรา
ไม่ให้อะไรๆ มันมากระทบใจ
เพียงให้เธอสบายดี ฉันเองก็สบายใจ

ฉัน..ในตอนนี้
แทบยืนไม่ไหว..คิดถึงเราทีไร น้ำตาก็ไหลนองหน้าทุกที
ไม่น่าเชื่อใช่ไหม..ว่าความรู้สึกที่เกิดขึ้นในช่วงเวลาสั้นๆ
มันจะพันผูกฉันไว้กับเธอมากมายขนาดนี้
ฉันเองก็ไม่อยากเชื่อเหมือนกัน

ยังคงเป็นห่วง
ยังคิดถึง อยากเจอ
ร้อนรุ่มที่เห็นเธอเงียบไป
ไปไหน ทำอะไร อยู่กับใคร

ท่ามกลางความเงีบย...ฉันเห็นเธอ
แม้ในฝูงชน...ฉันก็ยังคงเป็นเช่นนั้น

เฝ้ารอและรอคอยตลอดมา
แม้จะช่วงเสี้ยวนาที แค่ได้ยินเสียง
และให้รู้ว่าเธอสบายดีและไมได้เป็นอะไร
ฉันก็พอใจ

ฉันรู้สึกกับเธอมากจริงๆ

เรื่องราวของเรายังคงวนเวียนอยู่ในความคิด
และยิ่งฉันพยามจะลืมมากเท่าไหร่
หัวใจก็คล้ายถูกกรีดมากเท่านั้น

แต่ฉันก็รู้ดีว่าจะควรทำใจ
แม้ฉันไม่เข้มแข็งมากพอในวันนี้
แต่วันหนึ่งอันใกล้...ความรู้สึกมันก็จะจางและหายไป
จดจำได้เพียง...เราเคยรักกัน

ฉันไม่อาจโทษใคร
เรื่องราวที่เกิดขึ้นทั้งหมดของเรา..ฉันตั้งใจ
และไม่เสียใจที่คืนนั้นฉันขอจับมือและสารภาพกับเธอออกไป

หากวันนี้ความรู้สึกของเธอที่มีกับฉันมันเปลี่ยนไป
ก็คงไม่เป็นไร
เพราะฉันเองก็ควรทำใจ
มันไม่มีทางเดินให้สำหรับการที่เราจะมาเป็นคนรักกัน
เราควรทำใจ

ฉันเสียใจ ฉันเองก็เสียใจ

จริงๆแล้ว มันมีหลากหลายวิธีการในการทำใจ ตัดใจ
แต่ไม่ว่าจะวิธีไหน...หากใจเรายังไม่พร้อม
เรายังรู้ดีว่าใจเรายังมีเงาใครบางคนอยู่ข้างใน
ต่อให้หนีไปไกลแค่ไหน...ก็ไม่ได้ผลอยู่ดี
ฉันเองก็ไม่รู้จะหนีทำไม เพื่ออะไร
แต่ฉันรู้ว่าวันหนึ่งอันใกล้
ฉันจะวางใจในเรื่องนี้ได้ดี

นับวันความรู้สึกฉันที่มีกับเธอ
แท้จริงมันไม่ได้จางหาย
แต่มันถูกเก็บกดให้ลึกลงไป เหยียบให้ลึกลงไป
ไม่ให้เธอไดรับรู้...หรือสัมผัสมันได้อีก
ช่วงหลังที่รู้สึกอะไรๆ มันเปลี่ยนไป
เราบอกเล่าความรู้สึกต่อกันน้อยลง
สำหรับเธอ...ระหว่าเรามันคงเปลี่ยนไปแล้ว
แต่กับฉัน...เวลาที่ได้บอกเล่าออกไป
ฉันรับรู้ได้ถึงความอ่อนแอในตัวเองที่มี
ก็เลือกที่จะนิ่งๆ ให้คำถามเล่านั้นเลยผ่านไป
หรือเลือกที่จะไม่ได้ยินบ้าง ให้ความเข้มแข็งมันเพิ่มขึ้น
ตลกใช่ไหม? ทั้งๆที่...มันอยู่เต็มหัวใจ

ทั้งๆที่ยังกรุ่นอยู่...ในหัวใจ