มัน...อดใจไม่ไหวจริงๆ
ก่อนค่ำคืนนี้จะผ่านไป
เสียงกระซิบเบาๆผ่านสายโทรศัพท์...ว่าอยากจูบยังก้องดังอยู่ในหัว
ภาพเก่าๆยังคงไหลวนเวียนให้ได้ล่องลอยตลอดการเดินทางของเย็นนี้
คำถามจากความรู้สึกที่ค้างคา
..บางทีถ้าเราเจอกันเร็วกว่านี้..มันจะดีมั้ยนะ..
ไม่รู้สิ..แต่มันก็เป็นอะไรที่เป็นไปไม่ได้
ช่างมัน...
เมื่อเช้า...ระหว่างการเดินทางเข้าสู่วิถีชีวิตและรูปแบบเดิมๆเหมือนทุกวัน
ฉันนั่งฟังดีเจพูดถึงลมหนาวที่กำลังพัดพาความเย็นเข้าสู่หัวใจของใครหลายๆคน
บางทีก็อาจจะรวมฉันอยู่ในนั้นด้วยล่ะมั้ง
ใช่...ลมหนาวมาอีกแล้ว
แต่มันก็ไม่เกี่ยวหรอกว่าลมนั้นมันจะอยู่เนิ่นนานแค่ไหน
ฤดูหนาวประเทศไทย...ใครๆก็รู้
สิ่งที่สำคัญมันคือ...ช่วงเวลาลมหนาวนั้นอยู่กับเรา...ก็เท่านั้นเอง
นั่นสินะ...ช่วงเวลาที่เราได้อยู่ด้วยกัน...ที่มันสำคัญ
และมันก็ยังเวียนวน เล่นซ้ำไปซ้ำมาด้วยหัวใจอย่างชัดเจน
ว่าไป...ฤดูหนาว...หรือฤดูเหงา
เราไม่ค่อยเหงากันตอนหน้าร้อนเท่านั้นเองเนอะ
ไม่รู้ทำไมเหมือนกัน...
ออกไปกินข้าวเย็นกับคนรัก
เมื่อก่อนชายคนนี้เป็นคนขับรถให้ ไปนู่นนี่นั่น
ตั้งแต่...จำความได้ล่ะมั้ง
แต่วันนี้...กาลเวลาเปลี่ยนผ่านให้เค้าได้ผันตัวเองไปเป็นคนนั่งข้างๆบ้างแล้ว
เค้าบอกว่าสบายดี...เวลามีคนขับให้มันสบายแบบนี้นี่เอง
โดยเฉพาะคนขับที่เป็นลูกสาว
มันเป็นปกติของครอบครัวเราที่ออกไปกินข้าวนอกบ้านกันอยู่บ่อยๆ
คุยนู่นนี่นั่นกันเป็นประจำ
ใครเจออะไร มีปัญหาอะไรยังไง มีเรื่องน่าดีใจตรงไหน ความเห็นใครเป็นยังไง
เรารับฟังและโต้เถียงกันด้วยความเคารพตลอดมา
คนรักฉันดื่มเป็นปกติ...อ่อวันนี้คนรัก (จริงๆ) ของเค้าไม่อยู่
บ้านเราเลยขาดสมาชิกไปหนึ่ง...ซึ่งจะมาชดเชยกันในวันพรุ่งนี้อีกที
คนรักฉันเล่าถึงการฮันนีมูนครั้งล่าสุดที่บังคับให้ไป
แววตาเค้าเป็นประกาย...รับรู้ได้ถึงความสุข
ฉันดีใจและมีความสุขจริงๆนะ
ฉันรู้ดีมาตลอดว่า...ฉันมีครอบครัวที่ดีมาก...
ทั้งความรักและมากกว่าความรักที่เรามีให้กันตลอดเวลา
พ่อแม่ที่ไม่ได้ทำหน้าที่เป็นเพียงพ่อแม่
แต่เป็นให้...ทุกอย่าง
ความรักมันล้น...จนใจ
เคยมีผู้ชายคนหนึ่งบอกฉันว่า...ถ้าลูกเราเกิดมา เค้าต้องเป็นเด็กที่ท่วมไปด้วยความรักอย่างแน่นอน
ฉันเองก็คิดแบบนั้น
ลมหนาวมาปะทะหน้าเบาๆ
รู้สึกอยากให้เค้ามาอยู่ด้วยตรงนั้นจัง
อยากให้เค้าได้มาเจอคนรักของฉันที่ดูท่าว่าจะกรึ่มได้ที่ตามจำนวนโซดาที่พร่องไปหลายต่อหลายขวด
แต่มันก็คงไม่มีวันนั้นหรอก...ฉันเองก็รู้ดี...
และฉันว่า...วันนึงเค้าเองก็คงเป็นคุณพ่อที่ดีเหมือนกัน
เธอๆๆ...เธอคิดถึงฉันบ้างมั้ย
ข้อความที่เธอบอกจากปายวันนั้น...มันยังชัดเจนในความรู้สึกเธออยู่อีกหรือเปล่า
ถ้าจะขอฟังบ้าง...ได้มั้ย?
ถ้าเรารักกันได้...เราคงรักกันมากแน่เลยเนอะ
ช่วงหลังเหมือนเธอห่างหายหรือเธอห่างเหิน
เหมือนเธอเงียบไป
ความรู้สึกเธอก็คงเลือนลางไปตามกาลเวลาที่เปลี่ยนผ่าน
และความรักที่มีต่อ"เธอ"ก็คงชัดเจนมากขึ้นจนเข้าสู่ระดับปกติ
เท่าที่ฉันจะเข้าใจ...เธอเองก็คงอยู่ในช่วงเรียกความเชื่อใจมั่นใจคืนมา
ระหว่าเรามันก็เลยต้องเงียบไป
ไม่มีอะไร...ก็เข้าใจ
เกือบปีแล้วเนอะที่เรารู้จักกัน
เพราะต้องเตรียมถ่ายรูปดอกทานตะวันปะจำปีอีกแล้ว
ถ้ามีโอกาส...ก็หาเวลามานะ
ไม่ต้องกับเราก็ได้...จะกับใครก็คงเหมือนกัน
ฉันไม่ว่างในวันที่เธอว่าง และในทางตรงกันข้ามเธอก็เช่นกัน
บางที...ฟ้าคงไม่อนุญาตให้เราเจอกันแล้วก็ได้เนอะ
ฉันไม่ว่างในวันที่เธอจะไปท้าลมหนาวบนยอดภูนะ
เอาฉันติดไปในความคิดและลมหายใจของเธอด้วยบางได้ไหม
แต่ฉันก็อยากกอดเธอ...กอดฉันอุ่นนะ ^^
วันนี้มีคนถามว่าเคยไปปายมั้ย?
ฉันบอกว่ายังไม่เคยไป
เค้าก็ถามต่อว่า...แล้วอยากไปมั้ย?
ฉันบอกว่า...ไม่อยากไป ให้สวยแค่ไหนก็ไม่อยากไป...
รูปนั้นส่งให้ แต่ไม่รู้ทำไมมองที่ไรแล้วก็มีคำถามว่าเธอๆ เธอคยเห็นรอยยิ้มแบบนี้บ้างมั้ย
เวลาเธอทำให้เรายิ้ม...เธอเห็นแวตาของคนคนนี้หรือเปล่า
ก็อย่างที่บอก...ไม่รู้ทำไมมองทีไรแล้วมันก็รู้สึกแบบนั้นทุกครั้งไป
มันอาจไม่น่ารัก...เพราะถ่ายตอนเพิ่งตื่นน่ะ
ว่าไปฉันมาช้าไปจริงๆ นั่นแหละ
ในส่วนของเธอ...เธอคงโอเคแล้ว
ในส่วนของฉัน...ฉันเองก็ไม่รู้ว่าจะปล่อยตัวเองให้เป็นแบบนี้อีกนานแค่ไหนกัน...
