โม่บอก...เวลาเมาแล้วขี้อ้อนนะเนี่ยเรา
ฉันก็ได้แต่หัวเราะและยิ้ม
ไม่รู้ทำไม...ปกติก็อ้อนอยู่ไม่กี่คน
และหนึ่งในนั้นก็เค้านั่นแหละ
ฉันขอบคุณเค้าในเรื่องราวแย่ๆที่ฉันทำให้มันเกิดขึ้น และขอบคุณในโอกาสที่เค้าหยิบยื่น ทั้งๆที่มันเป็นเหตุผลเดียวที่เค้าเองบอกว่า...จะไม่ทนและทนไม่ได้
โม่บอกฉันว่า...เพราะเค้าผิดเองที่ช่วงนั้นไม่มีเวลาให้ ทำให้ความรักของเรามันจางๆไป และก็มันไม่ใช่การให้โอกาสหรืออะไร แต่เพราะเค้ารู้ว่า...ขาดผู้หญิงคนนี้ไม่ได้...มันชัดเจนในความรู้สึก
ณ เกาลูน
ขณะที่เรารอดู "The symphony of life" อยู่นั้น ผู้ชายของฉันเหม่อมองออกไปยังฝั่งฮ่องกง ฉันเองไม่แน่ใจว่าเค้าเองกำลังคิดอะไรอยู่ บางทีเค้าอาจจะอยากใช้ความคิด...แม้แต่คนรักอย่างฉันก็ไม่ต้องการให้รบกวน
ฉันนั่งนิ่งๆพลางจิบน้ำที่เค้าไปซื้อมาให้ และกำลังจะลั่นชัตเตอร์ให้ใจมันหวั่นไหวไปตามทิวทัศน์ที่แปลกตาตรงหน้า จู่ๆ จูบกลางอากาศก็เล่นเอาฉันตาค้างไปหลายต่อหลายวินาที
ด้วยความห่วงใย ฉันจับหน้าเค้าเบาๆแล้วถามไปว่าเป็นอะไรหรือเปล่า
เค้าบอกว่า "พี่อาจรู้เรื่องกล้องไม่มาก ไม่รู้จักหรอกว่าค่าเอฟสต็อปคืออะไร? แสงแบบนี้ต้องเฉลี่ยแบบไหน? แล้วน้อยส์จะเยอะมั้ย? แต่พี่รู้นะว่าว่าโฟกัสของพี่อยู่ที่ไหน..จุดเดียว..ชัดเจนไม่เปลี่ยนเลยครับ"
ฉันยิ้ม....ฉันยิ้ม....และฉันยิ้ม
ขอบคุณโอโม่ครับที่ทำให้การเดินทางครั้งนี้มีความหมาย
เหมือนที่เคยสัญญา...ทางเดินต่อจากนี้ไป...จะให้รักมันล้น...จนใจเลยล่ะนะ
...เราสองคนไม่ต้องเดินทางคนเดียวแล้วเนอะ...
จับมือกันไว้สิ
ให้หัวใจมันเต้นพร้อมกัน
ให้จังหวะที่ฉันเดินช้า...ในขณะที่เธอเดินเร็ว
จับมือไว้...ให้เราเดินไปพร้อมกัน
ขอบคุณที่เดินมาเจอกัน พร้อมความรักที่นำมาให้
ที่วันนี้มันเป็นมากกว่านั้น...ระหว่างเราสองคน
เคยไหม...สักครั้งที่รู้สึกว่าตัวเองโชคดี...ใช่ไหม??
